معماری سنتی ایران

در دوره ساسانی سه آتش بزرگ به نام های آذر فرنبغ ، آذرگشسب و آذر برزین مهر ( مهر برزین) وجود داشته که متعلق به سه طبقه از طبقات اجتماعی زمان ساسانی بوده اند . اگر آتشکده های ساسانی نسبت به اهمیت آتش های آنها درجات متفاوتی داشتند اما اساس ساختمانشان  تا حدودی یکسان و منطبق بر نقشه ای واحد بوده است. فرم معاری آتشکده عبارت بوده است از یک بنای  چهار ضلعی که در چهار ضلع آن چهار درگاه تاقدار داشته است و بر روی این فضای چهار ضلعی گنبدی قرار می گرفته است ، به همین دلیل است که به چهار طاقی نیز مشهور شده اند . گاهی این چهار طاقها به صورت منفرد هستند اما در بعضی از آنها دالان طواف دار و فضا های وابسته دیده می شود ، مانند آتشکده قصر شیرین . اصولا این بنا ها را بر روی بلندیها می ساخته اند. از آتشکده های معروف این زمان می توان به آتشکده آذر گشسب در تخت سلیمان آذر بایجان اشاره کرد.  

معماری سنتی ایران

اهمیت و ارزش معماری کلاسیک ایران بر هیچکس پوشیده نیست ، بویژه پس از انقلاب اسلامی و همزمان با کنار گذاشته شدن ارزش های معماری مغرب زمین ، قدر سنت های والای معماری این آب و خاک بیش از پیش معلوم گردید .
معماری سنتی ایران را از آغاز سلسله های هخامنشیان تا پایان سلسله قاجاریه به 6 دوره مختلف تقسیم می کنند . در هر یک از این ادوار شش گانه ، شیوه معماری خاصی در ایران رایج بوده است که بنابر مقتضیات زمان ، اوضاع اجتماعی آن دوره ، قدرت حکومت مرکزی یا محلی ، میزان علاقه حکام وقت به فرهنگ و هنر این آب و خاک ( چه قبل و چه بعد از اسلام ) و ... شکل گرفته است ، که به ترتیب عبارتند از : شیوه پارسی ، پارتی ، خراسانی ، رازی ، آذری ، اصفهانی .