معماری سبز (۱)

مقدمه:

طراحی سبز علمی است برای حل مشکلات که طی آن منابع طبیعی قبل ، بعد و طی پروسه تولید و ساخت به کمترین حد آسیب می بیند به علاوه در مسیر این عمل مصالح باید مفید بوده،‌ عمر مفید طولانی داشته و قابل بازگشت به چرخه طبیعت باشند. چیزهای با طول عمر زیاد هم مفیدند و هم بزرگترین مانع علیه اسراف و ضایعات و این بهتر از استفاده مجدد با بازیافت آنها است.

اکنون زمانی است که منابع رو به زوال است. هنگامی که دغدغه معماران، معماران منظر، طراحان شهری، مهندسین و متخصصین ساختمان اساساً در چاره جویی برای آینده است ما به عنوان متخصصین طراح باید حوزه مهارت و تخصص و فعالیت خود را در این زمینه بسط دهیم که این از منابع ما حفاظت می کند و حامی آینده فرزندان، نوه‌ها و نسل های بعد ما خواهد بود.

پایداری انسانی مستقیماً با پایداری طبیعت در ارتباط است، پایداری نیازمند زندگی مسوولانه ماست، پایداری یعنی خوب ساختن اسراف و ضایع کردن پایداری نیست. منابع قابل جایگزین در صورتی که مصرف آنها طی یک دوره کندتر از تهیه دوباره آنها باشد، پایدارند. آب دقیقاً یک منبع قابل جایگزین است.  اما مصرف بیش از نیاز ، پایداری نیست. بازیافت منابع می تواند به طور مؤثری افزایش یابد و پایداری را فراهم نماید.

فاکتورهای اساسی برای ثبات پایداری عبارتند از هوا، آب، زمین مواد و مصالح.

هوا :استفاده‌ی ممتد از سوخت فسیلی عامل بزرگ آلودگی هواست. گازی که در طی فرآیند تولید محصولات متصاعد می شود کمتر آشکار است. وقتی روی فرآورده هایی که حداقل تصاعد گازهای مضر را دارند تصریح می کنیم آلودگی هوای داخلی و خارجی را به حداقل می رسانیم.

آب:استفاده از آب خاکستری به دست آمده از آب باران برای آبیاری سایت و پیدا کردن راه قانونی برای مجاز کردن استفاده از این آب و طراحی سایت پلان به گونه ای که 100% بارش را جذب کند، کمک به پایداری است.

زمین: برای حفظ پایداری زمین یک تلاش هوشمندانه برای کار با توپوگرافی و عوارض طبیعی موجود و خاک مورد نیاز است. که به این ترتیب جریان بیولوژیکی محلی و ناحیه‌ای به هم ریخته نمی شود.

مواد و مصالح: استفاده از مصالحی مانند چوب و غیره که از منابع پایدار به دست می‌آیند (به  همان سرعتی که استفاده می کنیم جایگزین می شوند) یا منابع قابل جایگزین، تخصیص دادن مواد قابل بازیافت یا طراحی شده برای استفاده مجدد در مصالح مصرفی پروژه ها و استفاده از مصالح و فرآورده های محلی، راه دیگری است برای حفظ پایداری.