معماری سبز (۱۰)

 نتیجه گیری (۲) 

یکی از مهمترین مواردی که توسعه پایدار در آن نمود پیدا می کند و به عنوان یکی از ارکان تأثیر گذار و محوری مطرح می شود، معماری است.

معماری علمی است که هم توسعه پایدار است و هم یکی از ارکان زیربنایی آن محسوب می شود. از این رو هم طراحی در معماری تحت تأثیر توسعه پایدار وابسته به مسائلی مانند اقلیم ، مصرف انرژی، اکولوژی، اکوتک و ... می باشد و هم ساخت بناها برای استفاده از مصالح ساختمانی بهینه که بیشترین بازده را از نظر مصرف انرژی و کمترین آسیب را از نظر لطمه زدن به محیط زیست اراست، تحت تأثیر این رویکرد تازه می باشد.

از این رو فصل جدیدی در معماری، با نام معماری سبز شکل می گیرد. که در آن هر بنا باید بتواند رضایت ساکنین را در همه زمینه های فیزیولوژیکی  و روحی و روانی فراهم کند و هم باید با بهره گیری سنجیده از راهکارهای توسعه پایدار از مواد طبیعی پایدار و غیر مضر برای زندگی انسانی کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کند. این نوع از معماری، طراحی را به این سمت پیش می برد که بیشترین استفاده از انرژی خورشید و باد در اولویت قرار می گیرد.

این شکل از طراحی خانه های مسکونی یا بیشتر نیز در تاریخ کشورها مد نظر بوده است، اما به جای استفاده از تکنیکهای نوین از روشهای سنتی بهره می برده است. از جمله آن می توان به مبانی مستتر در معماری ایرانی در معماری ایرانی اشاره کرد که مسائلی مانند سلسله مراتب، همجواری و رابطه مناسب عناصر ، نوع و کیفیت مصالح، جهت گیری ابنیه و همساز بودن آن با اقلیم را نام برد که خود بهترین راه برای حل کردن نیازهای زندگی انسانی با کمترین هزینه می باشد. از جمله‌ی این بناها می توان به خانه‌ی بروجردیها در کاشان اشاره کرد.

در روشهای جدیدتر که به کمک دانش بشری ارائه شده است، استفاده از مصالحی که کمترین آسیب را به لایه‌ی ازن وارد کنند و کمترین تخریب را به پوسته‌ی زمین داشته باشند توصیه شده است که از آن به عنوان مصالح سبز یادآوری می شود.